برای کودکان کار

با نگاه خسته‌ات کدام درد را

                            حرف می‌زنی؟
با سکوت تلخ خویش

                    بازگوی لحظه‌ی کدام شیونی؟

کودکم!

          دزد لحظه‌های کودکانه‌ات که بود؟

دخترم!

             دست وحشی کدام باد

                  سیب سرخ عصمت تو را ربود؟

نعره ی سیاه وحشیانه‌ی کدام مست

                     وحشت شبانه‌ی تو را فزود؟

داغ آتش نگاه را

دست کوچک سیاه را

لحظه‌های آه آه را 

خلوت سکوت و بی‌پناه را 

                با کدام شرم شعر می‌توان سرود؟

تا کجا، چه وقت

        می‌توان برای تو ، چنین

                    سرد و سخت ، مثل سنگ بود؟

کودکم!

دخترم!

     روی صورت قشنگ تو

                            مُهر ننگ ماست این کبود

***
سهم تو اگر

    لحظه‌های کودکانه‌ای نبود

     شور و شوق شادمانه‌ای نبود

     در بهار زندگی

        فرصت جوانه‌ای نبود

      گرمی حضور دست‌های یک پدر،

           بازوان گرم مادرانه‌ای نبود

      در هجوم بادهای سرد شهر

                     آشیانه‌ای نبود،

                          سقف خانه‌ای نبود

       ای پرنده‌ی شکسته بال

                    سهم تو اگر 

                              هیچ دانه‌ای نبود 

سهم تو یقین

ضرب تازیانه هم نبود

وحشت شبانه هم نبود

له شدن چنین

سخت و وحشیانه هم نبود.

«حسین شادمهر»

گل سرخ

برای دختـــرم بهار

یک شاخه‌ی گلِ سرخ

روزی خــرید بابا.

گل را گذاشتــم در

گلدان خوب و زیبا.

 ***

می‌دیدمش که هر روز

گل، گوشه‌ای نشسته

با برگ‌های سبـــزش،

با غنچـــه‌های بسته

 ***

تا چند روز گل بود،

مهمـان خانـه‌ی ما

از رنگ و بوی شادش

نو شد ترانــه‌ی ما

 ***

یک روز صبــح دیدم

پژمرده آن گلِ سرخ

خشکــید و زرد مثـلِ

فصلِ خزان، گلِ سرخ

 ***

من فکـر می‌کنم که

دیگر طراوتی نیست

از شــادی و تــرانه

در خانه صحبتی نیست

 ***

وقتـی که دید بابا

غمگین و بیقرارم

آمد کنار من گفت:

غصه نخور، «بهارم!»

 ***

هرچند آن گل سـرخ

دیگر نه ناز و زیباست

امّـا همیشه یـــادش

در شعر ما شکوفاست

 ***

با بودن تــو اینجا

هر روزمان بهاریست

با بــودن تو بابا!

بوی بهار جاریست

 ***

نامت اگر «بهار» است،

باید که سبـــز باشی

در عشــق و مهربانی

بی حدّ و مــرز باشی

***

«حسـین شادمهــر»

پروانه‌ی محک

  وقتی که غنچه‌ای را

  دستانِ باد خـم کرد.

  وقتی که بادِ وحشـی

  بر غنچه‌ها ستم کرد؛

  ***

  وقتی نهالِ کوچک

  بی‌ آب بود و خسته.

  وقتی که بود کودک

  بیمار و دل شکسته.

  ***

  دسـتانِ باغبانـــی

  آن وقت سایبان شد.

  بر باغ و غنچه‌هایش

  او یار مهـــربان شد.

  ***

  وقتی شکسته قلبـی

  باید که همدمش بود.

  وقتی شکسته بالــی

  باید که مرهمش بود.

  ***

  مثل پرنــده‌ای که

  در حال نغمه‌خوانی ست.

  یا مثل پیــرمردی

  شغلش که باغبانی ست.

  ***

   مثل بهـــار باید

  با غنچه مهربان بود.

  چون قطره‌های باران

  بر سبـزه‌ها چکان بود.

  ***

  با اشتیاق و شــادی

  باید به هم کمک کرد.

  «پـروانـه» بود باید

  پرواز در «محک» کرد.

   «حسین شادمهر »

*پروفسور پروانه وثوق، فوق تخصص و سرطان شناس که پروانه‌وار عمر گرانقدرش را در باغ محک (موسسه حمایت از کودکان مبتلا به سرطان) به پرواز بر بالین کودکان گذراند.