چه ویروس خطرناکی
سرایت کرده در دلها
چه دنیای کثیفیه
بدون عشق این دنیا
همه پشت نقاب و ماسک
همه از هم گریزانن
کسی عشقو نمیفهمه
دلا بدجور زندانن
نگاه سرد آدمها
نداره حسّ سابق رو
نمیلرزه دلی از عشق
ببینی قلب عاشق رو
نمیتونم، مگه میشه
نبوسم چشم مستش رو؟
نمیتونم، مگه میشه
نگیرم من دو دستش رو؟
من آرامش نمیخواهم
منو غرق بلایم کن
بگیر ای دوست دستامو
به عشقت مبتلایم کن
منو سرشار عشقم کن
در این دنیای پر افسوس
به دست عشق پاکم کن
از این حجم پر از ویروس
حسین شادمهر
دل بکنم کجا روم؟
طفل منم کجا روم؟
جمع کنم بساط خویش
از وطنم کجا روم؟
زادهی این زمین منم
حافظ سرزمین منم
شادیام از نشاط او
با غم او غمین منم
دل بکنم کجا روم؟
از وطنم کجا روم؟
روح و روان من وطن
صاحب جان من وطن
واژهی ناب نام اوست
ورد زبان من وطن
دل بکنم کجا روم؟
از وطنم کجا روم؟
پارهی تن: وطن وطن
مادر من: وطن وطن
شعله فکنده در دلم
عشق کهن: وطن وطن
دل بکنم کجا روم؟
از وطنم کجا روم؟
شمع وجود من وطن
بود و نبود من وطن
عنبر و عود من وطن
خاک سجود من وطن
دل بکنم کجا روم؟
از وطنم کجا روم؟
جان به فدای او کنم
هر چه برای او کنم
هست محال تا ابد
اینکه جلای او کنم
دل بکنم کجا روم؟
از وطنم کجا روم؟
حسین شادمهر
🎼 #ترانه
هوا اینجا نفس‌گیره
هوا اینجا چه دلگیره
نداره عاشقی معنا
در اینجا عشق میمیره
دلم بی‌تو چه افسرده‌ست
دل تنهام پژمرده‌ست
هوای دود و دم حتی
منو از یاد تو بردهست
همه در فکر بازی‌ین
به فکر صحنه‌سازی‌ین
نمیشه دل ببندی چون
همه فِیک و مجازی‌ین
هوای خوب و پاکی نیست
برای عشق، خاکی نیست
بسه دیگه نگو از عشق
در اینجا سینه‌چاکی نیست
ببارون شعر گیسوتو
بیار اون چشم آهوتو
هوا اینجا چه سنگینه
بیفشون عطر خوشبوتو
حسین شادمهر
گریه نمیکنم اگر
اشکی نمونده تو چِشام
حرفی نمیزنم اگر
نایی نمونده تو صِدام
دردی شبیه دوری نیست
چاره به جز صبوری نیست
دنیا برای عاشقا
چیزی به جز قفس نبود
آب و هواش ابری بود
دلتنگیاش بس نبود
دردی شبیه دوری نیست
چاره به جز صبوری نیست
عمرم به بی کسی گذشت
خوشی برام یه خواب بود
آخر این غصه کجاست
پرسش بی جواب بود
دردی شبیه دوری نیست
چاره به جز صبوری نیست
معنی نداره فاصله
وقتی دلا پیش همن
ما هر دومون پیرو عشق
این دلا هم کیش همن
دردی شبیه دوری نیست
چاره به جز صبوری نیست
حسین شادمهر
