غزل: دلم گریه می‌کند

با سوز و اشک و آه، دلم گریه می‌کند
با جامه ی سیاه، دلم گریه می‌کند

دشمن به روبروست هزاران هزار تا
بر شاه بی سپاه، دلم گریه می‌کند

خورشید روی نیزه شد و آسمان گرفت
با یاد روی ماه، دلم گریه می‌کند

بر پای طفل خار مغیلان نشسته است
بر طفل بی‌گناه، دلم گریه می‌کند

کو آن سوار تا بکشد دست بر دلم
همراه ذوالجناح، دلم گریه می‌کند

گُل‌ها به زیر تلّ پر از نیزه مانده‌اند
در گود قتلگاه، دلم گریه می‌کند

اینگونه پا برهنه کجا می‌برندشان؟
از رنج‌های راه، دلم گریه می‌کند

با یاد گریه‌های پر از سوز دخترش
در شام و در پگاه، دلم گریه می‌کند

*
ماه محرم است، خدایا! ولیِ عصر-
ارواحنا فداه، دلش گریه می‌کند
حسین شادمهر

رباعی: شهید آوردند ...

بر مادر منتظر نوید آوردند

آلاله‌ی سرخ را سپید آوردند

در شهر هوای عشق جاری شده است

از جبهه‌ی عاشقی، شهید آوردند


حسین شادمهر

رباعی: آن ماه شهید در شب قدر علی‌ست

شیر اُحد و دلاور بدر علی‌ست

خورشید نشسته بر سر صدر علی‌ست

از قدرت و قدر او، زبان‌ها عاجز

آن ماه شهید در شب قدر علی‌ست

«حسین شادمهر»

رباعی: از دشمن نابکار، ما را چه هراس؟

از دشمن نابکار، ما را چه هراس؟

از حمله و انتحار، ما را چه هراس؟

کوهیم که از عشق وطن سرشاریم

از خنجر و انفجار، ما را چه هراس؟

«حسین شادمهر»

رباعی: ایران همه لاله‌زار از خون شهید

ایران همه لاله‌زار از خون شهید

پیروز و پر افتخار از خون شهید

این سبزی و این سپیدی و سرخی را

هستیم چه وامدار از خون شهید

«حسین شادمهر»

رباعی: مدیون شهیــد مرزبان است وطن

امروز اگر امن و امان است وطن

سرسبزترین مــرز جهان است وطن

سرتاسـر مــــرز لاله‌ای روییده

مدیون شهیــد مرزبان است وطن

«حسین شادمهر»

رباعی: برای شهدای آتش‌نشان

تقدیم به روح بلند شهدای آتش‌نشان

در دفتر عشق نقش دلکش زده‌ای

اسطوره شدی، تنه به آرش زده‌ای

ای سرخ قبا برای سرسبزی باغ

خود را همه جا به آب و آتش زده‌ای

«حسین شادمهر»

این روزها آوار غم عزیزان آتش‌نشان که جان خود را برای نجان هموطنان خویش ایثار کرده‌اند

 و اینک خود در زیر آتش و آوار ساختمان پلاسکو گرفتار شده‌اند،

بر دلهای همه ما سنگینی می‌کند.

 به پاس تلاش و فداکاری‌شان می ایستیم و

 برای شادی روح شهدای آتش‌نشان دعا می‌کنیم.

رباعی: پرچم سرخ یا حسین (ع)

دلخسته و پر گناه باز آمده ام
از راه پر اشتباه باز آمده ام
با پرچم سرخ یا حسینم عهدیست
با پیرهن سیاه باز آمده‌ام

«حسین شادمهر»

هفتاد و دو لاله

با قافله‌ی سبز خدا کوچیدند
در دشت بلا فقط خدا را دیدند
آن روز برای رویش فصل بهار
هفتاد و دو لاله، کربلا روییدند

حسین شادمهر

شهیدان وطن (هفته دفاع مقدس)

خوشا روزی که خونین تن بمیرم

به حال جنگ با دشمن بمیرم

همانند شهیدان خدایی

برای عزّت میهن بمیرم

حسین شادمهر