به زیر پای مردم بود دائم

به زیر پای مردم بود دائم

میان خودروها گم بود دائم

سرِ هر چارراهی کودک کار

لباسش دست دوم بود دائم

«حسین شادمهر»

آفتاب آسمانم، مادرم!

آفتاب آسمانم، مادرم!

ای عزیز مهربانم، مادرم!

غنچه بودم در حیاط سال‌ها

این تو بودی باغبانم، مادرم!

دست‌های گرم تو در زندگی

بود تنها سایبانم، مادرم!

در مسیر پیچ پیچ زندگی

بوده‌ای تو پشتوانم، مادرم!

عمر خود را تو به پایم ریختی

پس فدایت باد جانم، مادرم!

نگذرد از من خدا روزی اگر

قدر مهرت را ندانم، مادرم!

کاش حتی لحظه‌ای هم بی‌تو من

زنده در دنیا نمانم،‌ مادرم!

«حسین شادمهر»

رسول مهربانی

چه با خود مژده‌ای بشکوه آورد

برای شهر پُر اندوه آورد

کتابی با هزاران آیه از عشق

محمد(ص) با خودش از کوه آورد.

*** 

کسی در غار مشغول نماز است

برای عشق در راز و نیاز است

صدایی شهر را دعوت به حق کرد

همانا او «محمد»(ص) از حجاز است.

*** 

برای عشق سهم آخری بود

به فکر لحظه‌های بهتری بود

برای دختران زنده در گور

نوید روزهای دیگری بود

*** 

عطا شد سوره‌ی کوثر برایت

یکی هم مادر و دختر برایت

تو را بی ریشه دانستند آنها

و نازل شد «هوالابتر» برایت.

*** 

برای عشق، فرصت، تازه آورد

چه حرفی از محبّت تازه آورد

«محمد» (ص) آن رسول مهربانی

که با خود نور و رحمت تازه آورد.

«حسیــن شادمهـــر»