غزل: دلم گریه می‌کند

با سوز و اشک و آه، دلم گریه می‌کند
با جامه ی سیاه، دلم گریه می‌کند

دشمن به روبروست هزاران هزار تا
بر شاه بی سپاه، دلم گریه می‌کند

خورشید روی نیزه شد و آسمان گرفت
با یاد روی ماه، دلم گریه می‌کند

بر پای طفل خار مغیلان نشسته است
بر طفل بی‌گناه، دلم گریه می‌کند

کو آن سوار تا بکشد دست بر دلم
همراه ذوالجناح، دلم گریه می‌کند

گُل‌ها به زیر تلّ پر از نیزه مانده‌اند
در گود قتلگاه، دلم گریه می‌کند

اینگونه پا برهنه کجا می‌برندشان؟
از رنج‌های راه، دلم گریه می‌کند

با یاد گریه‌های پر از سوز دخترش
در شام و در پگاه، دلم گریه می‌کند

*
ماه محرم است، خدایا! ولیِ عصر-
ارواحنا فداه، دلش گریه می‌کند
حسین شادمهر

رباعی: بیچاره تو آب، این چنین شومی آب

یا اباالفضل العباس (ع)

بیچاره تو آب، کاین چنین شومی آب

از بوسه‌ی عبّاس، تو محرومی آب

مهریه‌ی مادر به عزیزان نرسد؟!...

تا روز جزا به گریه محکومی آب

«حسین شادمهر»

التماس دعا

غزل: تبار سرخ

«السلام علیک یا ابا عبدالله(ع)»

 

کاروانــی به راه از تبـاری سرخ

کاروان می‌رود برای کاری سرخ

 

سینه‌ی دشت را شکاف می‌دادند

ذوالجناحی سپید با سواری سرخ

 

آب،‌ بی آبرو شد و در آتش ســوخت

تا که سقا نشست در کناری، ‌سرخ

 

کودک تشنه را جواب تیــری بود

پاسخی این چنین به انتظاری سرخ

 

آن چنان این حماسه مانده جاویدان

هست تا روزگـار،‌ روزگـاری سـرخ

 

این شکـوهِ عروجِ خـونِ ایشان است

کهکشان رفته است در مداری سرخ

 

عشق، ای عشق! تا ابد تو جاویدی

با چنین باشکــوه اعتباری سرخ

 

«حسین شادمهر»

محرّم آمد و وقت عزا شد

محرّم آمد و وقت عزا شد

حسین (ع) از مکّه سوی کربلا شد

تمام شهر در سوگ حسین (ع) است

سرِ هر کوچه‌ یک هیئت به پا شد

حسین شادمهر