رباعی: خداحافظ بهار

ای یار و نگار من، خداحافظِ تو

رفتی ز کنار من، خداحافظِ تو

با «تیر» فراق تیره‌روزم کردی

ای فصل بهار من، خداحافظِ تو

«حسین شادمهر»

چه می‌شد با غمش خو می‌گرفتم

چه می‌شد با غمش خو می‌گرفتم
کمی کام از لب او می‌گرفتم
شبی در ساحل چشمان آبی
کنارش کاش پهلو می‌گرفتم

«حسین شادمهر»
از کتاب «فرصت‌های ابری»، نشر مایا ، 1395

همیشه چون شقایق باش ای دل

همیشه چون شقایق باش ای دل

نماد خلق عاشق باش ای دل

بهارِ عمرِ گل کوتاه و تند است

به فکر این دقایق باش ای دل

«حسین شادمهر»

به دست یار مستم دادی ای دل

به دست یار مستم دادی ای دل

ذبوحانه شکستم دادی ای دل

پس از عمری ریا و زهدورزی

چه کاری بود دستم دادی ای دل؟

حسین شادمهر

چهارشنبه سوری

رهایم کن ز درد دوری امشب

از این تنهایی و مهجوری امشب

دلم را گوشه گوشه عشق افروز

شبیه چارشنبه سوری امشب

«حسین شادمهر»

غزل: فکر طلوع

هوای پر زدن چرا نمی‌کند کبوترم؟

به دشت ها، به باغ‌ها، چرا چرا نمی‌پرم؟

 

دلم به خواب رفته است از این سکوت سرد برف

چرا بهار پای خود نمی‌زند بر این درم؟

 

یکی‌یکی شمرده‌ام تمام رنج خویش را

چه‌ وقت می‌رسم خدا! به غصّه‌های آخرم؟

 

کرانه‌های هر افق به خط خون نوشته‌اند

شهادت سپیده را،‌ به برگ برگ دفترم

 

غروب گشته است و من، به آرزوی یک طلوع

نمی‌شود هنوز هم غروب نور باورم

 

و من نشسته گوشه‌ای،‌ میان کلبه‌ی سکوت

به فکر یک طلوع نو،‌ به فکر روز دیگرم

و من نشسته گوشه‌ای،‌ میان کلبه‌ی سکوت

به فکر یک طلوع نو،‌ به فکر روز دیگرم

«حسین شادمهر»

چه سخت و ناعلاج افتادی ای عشق

چه سخت و ناعلاج افتادی ای عشق

چرا از تخت و تاج افتادی ای عشق

در این دور و زمان بیوفایی

نبینم از رواج افتادی ای عشق

«حسین شادمهر»

برای شعر گفتن از تو ای عشق

نه تیراژ کتابم بیشتر شد

نه حتی نان و آبم بیشتر شد

برای شعر گفتن از تو ای عشق

فقط رنج و عذابم بیشتر شد!

«حسین شادمهر»

آن نیز درست می‌شود، غصه نخور

 سرسخت تو سست می‌شود، غصه نخور
چون روز  نخست می‌شود، غصه نخور
تنها شده‌ای، دلت هوایش کرده؟
آن نیز درست می‌شود، غصه نخور

«حسین شادمهر»

برایت عشق فوری می‌نویسم

برایت عشق فوری می‌نویسم

دو تا بوسه ضروری می‌نویسم

تب عشقت اگر پایین نیامد

سپس قدری صبوری می‌نویسم

«حسین شادمهر»