نه رنگی مرا مانده بر رخ
نه جانی مرا مانده در تن
تو ای شعله‌ی عشق آتش به جان زن
به جانم یکی شعله دیگر بیفکن
-
در این روزگار سیه پرده و سرخ و ناشاد
که او هم مرا برده از یاد
تماشای «قرص» نگار
و نوشیدن از «شربت» لعل یار
شب و صبح ، صد بار!
«حسین شادمهر»
دیروز،
هرچه زندگی بود
در خیال فردایی با تو؛
امروز،
اگر زندگی باشد
در مرور خاطرات دیروز است؛
تقویم من شده‌ای تو
بگو
سال کی نو می‌شود؟
حسین شادمهر
نه لبی تا که ببوسد
و نه دستی که نوازش بکند
نه زبانی که ستایشگر چشمان تو باشد.
*
چه برایش دل من میسوزد
که تو در پیش نگاهش هر روز
به خودآرایی مشغولی.
آینه بیچاره ست!
