هفت آســــمان چشم مرا پر بلور کرد
از سینه‌ام گذشت ســـوار سپید عشق
وز کوچه کوچه‌ی دل من هم عبور کرد
لبخند توســت مژده‌ی آغاز عشقمان
گلخنده‌های ناز توام پر ز شور کرد
تا فصل عشق از افق چشم تو رسید
دل را پر از شکوفه و باران و نور کرد
از یادمان مگر نرود عشق و عاشقی
باید نشست قصه‌ی دل را مرور کرد
فراق و دوری‌ات کم بود ای کاش
مرا عشقت دمادم بود ای کاش
در این عصر دل انگیز بهاری
بساط چایی‌ات دم بود ای کاش
حسین شادمهر
عقابانه ره کرکس گرفتند
چه مردانه ره ناکس گرفتند
شهیدان وطن را می‌ستایم
که از دشمن، وطن را پس گرفتند
همیشه از تو گفتم یا نوشتم
غم عشق تو بوده سرنوشتم
مرا از آتش دوزخ غمی نیست
دمی که با تو هستم در بهشتم
حسین شادمهر
از داغ دل و مشکل خود می گویم
از زحمت بی حاصل خود می گویم
عمری ست که خسته می نشینم کنجی
یک شعر برای دل خود می گویم
این کوچه‌ی خلوت، روزی مسافــر داشت
صد یادگاری از هـــر پای عابر داشت
دل بود و دل عاشق، گل بود و گل لایق
آن روزهای خــوش، افسوس آخِر داشت
یاری صمیمـــی بود، یاری قدیمی بود
دل صد غزل زیبا از او به خاطر داشت
وقتــی که اینجا بود، دلها همه وا بود
لطفی برای دل هر روز حاضر داشت
اینک دلی بر هم، اینک دل و صــد غم
دل زنــــدگی را هم تا این اواخر داشت
صـــدبار گفتــم من، امــا نفهمیدند
چیزی که دل می‌گفت، حرفی که شاعر داشت
شعری برای تو گفتن چقدر مشکل بود
ای آنکه یاد عزیزت همیشه در دل بود
می‌خواستم بروم دوردست‌های سبز
اما شکست پر و بال و پای در گل بود
قسمت نمود خدا تا تمام هستی را
من را تغزل و عشق و ترانه، حاصل بود
می‌بخشی‌ام که چنین بی شکوفه‌ام، اما
درد فراق تو زخم خزان قاتل بود
یادش بخیر، صفا بود و مهربانی بود
اما چه سود، بود و نبود باطل بود
با اینکه درد فراق تو آتشم می‌زد،
حس حضور شریفت، شفای عاجل بود
می‌خواستم بسرایم تمام عشقم را
«شعری برای تو گفتن چقدر مشکل بود»
حسین شادمهـــر
امشب ای اشک مرا مهمانی
تو فقط حال مـــرا می‌دانی
من برایت سخنی می‌گویم
تو برایم غــزلی می‌خوانی
من پر از بغض گلوگیرم اشک!
و دلــم در قفسـی زنــدانی
کمکم کن بتــوانم بپــــرم
کمکم کن بشــوم بــارانی
دوستانم همه در بستر خواب
من و تو گرم بلــــورافشانی
شب شکوه شعف‌انگیزی است
شب پر از قاصــدک نورانی
چه سخن‌ها که نگفتم با تو
بارها در دل شـــب پنهـــانی
غربـت و خلوت و فال حافـظ
«و چه فرخنــده شبی» طولانی
همدمم باش و جوابم بده اشک!
تا سحـــــر پیش دلم می‌مانی؟
«حسین شادمهر»
آسمانـــی راز در چشمان تـــوست
یک جهان اعجاز در چشمان توست
ای نگاهت قاصـــد دلدادگی
نقطه‌ی آغاز در چشمان توست
حرفهایت دلنشین مثل غـــزل
صد نفس آواز در چشمان توست
با تو احساس کبوتر می‌کنم
لذت پرواز در چشمان توست
ای پرستـــوی دلم در چنگ تو
شوکت شهباز در چشمان توست
در دلم گل کرده باغی از نیاز
غنچه‌های ناز در چشمان توست
سعدی و حافظ نمودم آرزو
صد شب شیراز در چشمان توست
«حسیـن شادمهــر»
دل دور از گناهی داشتم، کاش!
به عشقت تکیه‌گاهی داشتم، کاش!
در این فصل هجوم غربت و غم
کنارت جان‌پناهی داشتم، کاش!
حسین شادمهر
