کارم به رباعی هزارم افتاد

از دست تو قلبم به تلاطم افتاد
کارم به رباعی هزارم افتاد
شاعر شدم و شعر به نامت گفتم
نام تو سر زبان مردم افتاد

«حسین شادمهر»

برایم عشـــق، قانون اساسی‌ست

اگر چه شیوه‌ی تو ناسپاسی‌ست

اگر چه راه تو حق ناشناسی‌ست

ولی من همچنان پابند عشقــــــم

برایم عشـــق، قانون اساسی‌ست

#حسین_شادمهر

از مجموعه شعر: فرصت‌های ابری / نشرمایا ، 1394

آه دلم از هجوم چشمان تو بود

آه دلم از هجوم چشمان تو بود

قلبم همه مرز و بوم چشمان تو بود

افسوس نگفتم به تو از راز دلم

چون لب همه مهر و موم چشمان تو بود

"حسین شادمهر"

دلم را بی تفاهم می‌شکستی

دلم را بی تفاهم می‌شکستی

برای بار چندم می‌شکستی

گله از دل شکستن نیست اما

جلوی چشم مردم می‌شکستی

"حسین شادمهر"

غزل از جعد گیسوی تو گفتم

غزل از جعد گیسوی تو گفتم
دوبیتی از دو ابروی تو گفتم
دلم شاعر شد و این شعرها را
فقط محض گل روی تو گفتم

"حسین شادمهر"

کارم به رباعی هزارم افتاد

از دست تو قلبم به تلاطم افتاد

کارم به رباعی هزارم افتاد

شاعر شدم و شعر به نامت گفتم

نام تو سر زبان مردم افتاد

«حسین شادمهر»

پیروز شدیم

بر حمله‌ی صد حریف پیروز شدیم

شد کار وطن ردیف ، پیروز شدیم

هرچند که سرسخت مقاوم ماندیم

امروز ولی «ظریف» پیروز شدیم

"حسین شادمهر"

گزینه‌های ظریف

تو را به وصف سرودن «وصیف»¹ می‌خواهد
و واژگان اصیل و لطیف می‌خواهد

سرودن از لب و چشم و دهان و ابرویت
هزار دفتر شاعر ردیف می‌خواهد

از آتشی که به چشمت فتاده خود پیداست
کمان ابروی چشمت، حریف می‌خواهد

شبیه پادشهی ظالم و ستمکاری
که هرچه دور و برش را ضعیف می‌خواهد

بنای عشق ولی کار هر مهندس نیست
که مدرکی به نماد «شریف» می خواهد

مذاکرات دلم با گروه مژگانت
پر از گزینه و مردی «ظریف» می‌خواهد!


«حسین شادمهر»

1 : محمدبن وصیف سیستانی: نخستین شاعر پارسی‌گوی دوره  صفاریان

برای کودکان کار

با نگاه خسته‌ات کدام درد را

                            حرف می‌زنی؟
با سکوت تلخ خویش

                    بازگوی لحظه‌ی کدام شیونی؟

کودکم!

          دزد لحظه‌های کودکانه‌ات که بود؟

دخترم!

             دست وحشی کدام باد

                  سیب سرخ عصمت تو را ربود؟

نعره ی سیاه وحشیانه‌ی کدام مست

                     وحشت شبانه‌ی تو را فزود؟

داغ آتش نگاه را

دست کوچک سیاه را

لحظه‌های آه آه را 

خلوت سکوت و بی‌پناه را 

                با کدام شرم شعر می‌توان سرود؟

تا کجا، چه وقت

        می‌توان برای تو ، چنین

                    سرد و سخت ، مثل سنگ بود؟

کودکم!

دخترم!

     روی صورت قشنگ تو

                            مُهر ننگ ماست این کبود

***
سهم تو اگر

    لحظه‌های کودکانه‌ای نبود

     شور و شوق شادمانه‌ای نبود

     در بهار زندگی

        فرصت جوانه‌ای نبود

      گرمی حضور دست‌های یک پدر،

           بازوان گرم مادرانه‌ای نبود

      در هجوم بادهای سرد شهر

                     آشیانه‌ای نبود،

                          سقف خانه‌ای نبود

       ای پرنده‌ی شکسته بال

                    سهم تو اگر 

                              هیچ دانه‌ای نبود 

سهم تو یقین

ضرب تازیانه هم نبود

وحشت شبانه هم نبود

له شدن چنین

سخت و وحشیانه هم نبود.

«حسین شادمهر»

برای 175 شهید غواص

بر مادر منتظر نوید آوردند
آلاله‌ی سرخ را سپید آوردند
در شهر هوای عشق جاری شده است
از جبهه‌ی عاشقی، شهید آوردند

"حسین شادمهر"

مظلوم و اسیر و خسته پرواز تو بود
با بال و پر شکسته پرواز تو بود
از خاک به افلاک چنین مستانه
با دست به زور بسته پرواز تو بود

"حسین شادمهر"