غزل: در اینجا من و خلوت و اشک و آه

در اینجا من و خلوت و اشک و آه
در اینجا من و شمع و شب، شعر و ماه
 
در اینجا بدون تو ای آشنا!
نه سبزم، نه آبی، همیشه سیاه
 
همیشه به یادت تپیده دلم
نبودی به یادم ولی هیچگاه
 
تو در سینه‌ات عشق را کُشته‌ای
و برگردنت خون این بی‌گناه
 
مرا گر تو آزرده می‌خواستی
بیا این دل چاک‌چاکم گواه
 
از این خسته هر چیز و هر کار را
به جز ترک عشقت، که خواهی بخواه
 
قسم دادمت بارها، گوش کن
که خون دلم را مگردان تباه
 
بیا و ببین با وجود چه‌ها
هنوزت ولی هست چشمم به راه
 
بیا و تماشا کن این خسته را
به همراهی شمع و شب، شعر و ماه


«حسین شادمهر»

آن نیز درست می‌شود، غصه نخور

 سرسخت تو سست می‌شود، غصه نخور
چون روز  نخست می‌شود، غصه نخور
تنها شده‌ای، دلت هوایش کرده؟
آن نیز درست می‌شود، غصه نخور

«حسین شادمهر»

تاج عشق

دلم جنگلی سبز از کاج عشق

که بر سر نهاده طلا تاج عشق

 دلم قایقی در افق‌های دور

شناور به هر سو، در امواج عشق

و یک شب به تیر نگاهی قشنگ

نمودی دلم را تو آماج عشق

 و اکنون منم، همنشین غمم

و یک دل که رفته به تاراج عشق

بیا هدیه کن عاشقی را به من

نمانم مگر بنده محتاج عشق

دلم شد مهاجر چسان دلپذیر

دلم پر گشوده به معراج عشق

«حسین شادمهر»

شکرانه‌ی کردگار می کرد دلم

شکرانه‌ی کردگار می کرد دلم

قربانیِ بی‌شمار می‌کرد دلم

هی نذر و نیاز، التماس و خواهش

دیگر تو بگو چکار می‌کرد دلم؟

حسین شادمهر

آفتابگردانم!

خانه‌ام در غرب؛

کارم در شرق؛

صبح و عصر

رو به آفتاب می‌رانم.

مثل آفتابگردانم!

حسین شادمهر