رباعیات عاشورایی

دل خسته و پر گناه باز آمده‌ام
از راه پر اشتباه باز آمده‌ام
با پرچم سرخ یا حسینم عهدیست
با پیرهن سیاه باز آمده‌ام
*
با قافله‌ی سبز خدا کوچیدند
در دشت بلا فقط خدا را دیدند
آن روز برای سبزی فصل بهار
هفتاد و لاله، کربلا روییدند
*
اینجا دل خاک بس نگین افتاده
گل‌های قشنگ و نازنین افتاده
خورشید طلوع کرده هنگام غروب
هفتاد و دو ماه بر زمین افتاده

«حسین شادمهر»

شعر طنز: قیمت ارز گران خواهد شد

قیمت ارز گران خواهد شد
هم گران مهر زنان خواهد شد

مرغ و ماهی که گران شد بسیار
بعد از آن نوبت نان خواهد شد

قیمت شیر و پنیر و کره هم
ناگهان در فوران خواهد شد

مسکن مهر بهم خواهد ریخت
مشکل خانه فلان خواهد شد

قیمت سکّه و یورو و دلار
لحظه‌ای در نوسان خواهد شد

پول ملّی به فنا خواهد رفت
کمترین ارز جهان خواهد شد

بحث بازار و سیاست همه جا
گپ و گفت همگان خواهد شد

این بگوید که چنین خواهد شد
آن بگوید که چنان خواهد شد

نحوه‌ی کنترل قیمت‌ها
بحث اجلاس سران خواهد شد

و یقین فکر خروج از کشور
در سر پیر و جوان خواهد شد

آخرش سکته‌ی قلبی‌ست، تمام
قلب ما بی‌ضربان خواهد شد

«حسین شادمهر»

شعر طنز: فرزندت کجاست؟

یکی گوید که چوپان است فرزند
یکی گوید که دهقان است فرزند
یکی گوید که او شغلی ندارد
همیشه در پی نان است فرزند
یکی‌شان هم خدایی راست گفته
که در سنّ دبستان است فرزند
اگر پرسی که فرزندت کجا است؟
همه گویند: ایران است فرزند

*
پس آقازاده‌ها را کیست بابا؟
زبانم لال، شاید نیست بابا!

مدیر عامل آن کارخانه
رئیس گمرکات مرز بانه
بزرگ کاسبان توی بازار
که دارد شهروندیِ دوگانه
فلان دزد کلان اقتصادی
فلان جاروکش کل خزانه
نباشد هیچ یک فرزندی از ما
همه هستند کلاٌ توی خانه
*
پس آقازاده‌ها را کیست بابا؟
زبانم لال، شاید نیست بابا!

ندارم بچه‌ای در کار سیمان
ندارم بچه‌ای با رانت پنهان
ندارد بچه‌ام انواع ماشین
ندارد طفل من ارز فراوان
شکر، سیگار، دارو، گوشت، خودرو
نباشد بچه‌ام در هیچ سلطان
تمام بچه‌هایم نیز هستند
بدون شک همه از پاک دستان
*
پس آقازاده‌ها را کیست بابا؟
زبانم لال، شاید نیست بابا! 

«حسین شادمهر»

شعر طنز: گِل گرفتند درب شورا را

خبر آمد که مردم زابل
گِل گرفتند درب شورا را

با چنین خاک باد آورده
می‌توان گِل گرفت دنیا را

اولاً از محیط زیست،‌ سپس
شهرداری،‌ صدا و سیما را

از همین خاک بر سرش ریزند
هر که کاری نکرد آنجا را

گِل بریزند در دهانش تا
بلکه فهمد زبان گویا را

سرمه‌ی چشم‌ او یقین خاک است
تا ببیند غم هویدا را

زیر این خاک کاش چال کنند
هر چه مسئول بی سر و پا را

«حسین شادمهر»