ای فصل پرطراوت، ای فصل نوبهارم

ای فصل پرطراوت، ای فصل نوبهارم

پیشم بیا تو اکنون،‌ من بی تو بی‌قرارم

درکوچه‌های غربت،  چون نیست مهر و الفت

جز یاد نام خوبت،‌ یاری دگر ندارم

آتش زده به جانم،‌ برده زمن امانم

رنج و غم فراقت،‌ اندوه روزگارم

نام تو را به هر دم،‌ چون قطره‌های شبنم

بر شعله‌ی زبانم،‌ بر روی غم ببارم

در عشق تو اسیرم، با امر تو بمیرم

امری نما مرا تو، ای صاحب اختیارم

تا کی تو را نبینم،‌ از درد دل نگویم؟

تا کی نشیند آخر، این غصه در کنارم؟

بذر محبتت را، وآن عشق صورتت را

با صد امید رویش، در خاک دل بکارم

باز آی و باز کن در،‌ ای دلنشین تو دلبر

اینجا نشسته‌ام من، اینجا در انتظارم

در منجلاب ماتم، غرق هزار تا غم

فریاد من به هر دم، برگرد غمگسارم

«حسین شادمهر»

امسال عجب بهار تلخی دارم

بی روی تو روزگار تلخی دارم

با غصه و غم قرار تلخی دارم

معنای گل و شکوفه بودی مادر

امسال عجب بهار تلخی دارم

«حسین شادمهر»

خبر از سبزه‌های تر بگیریم

خبر از سبزه‌های تر بگیریم

برای دل گلی دیگر بگیریم

بهار است و گل است و یار هم هست

و باید عشق را از سر بگیریم

«حسین شادمهر»

هفتاد و دو لاله

با قافله‌ی سبز خدا کوچیدند
در دشت بلا فقط خدا را دیدند
آن روز برای رویش فصل بهار
هفتاد و دو لاله، کربلا روییدند

حسین شادمهر

بهاران دل انگیزم تو هستی

بهاران دل انگیزم تو هستی

شکوه فصل پاییزم تو هستی

و تنها تک درختی که دلم خواست

به آن دل را بیاویزم تو هستی

حسین شادمهر

امروز هنـــوز اول پاییـــــزست

با این دل زرد و زار باید چه کنم؟

با سختیِ انتظار باید چه کنم؟      

امروز هنـــوز اول پاییـــــزست   

تا آمدنِ بهــــــار باید چه کنم؟     

حسین شادمهر

ظهور

ای فصل بهار خوش خبر زود بیا

ای مژده‌ی لحظه‌ی ظفر زود بیا

دنیا غم بی‌شمار دارد، دیر است

با سیصد و سیزده نفر، زود بیا

حسین شادمهر

گل سرخ

برای دختـــرم بهار

یک شاخه‌ی گلِ سرخ

روزی خــرید بابا.

گل را گذاشتــم در

گلدان خوب و زیبا.

 ***

می‌دیدمش که هر روز

گل، گوشه‌ای نشسته

با برگ‌های سبـــزش،

با غنچـــه‌های بسته

 ***

تا چند روز گل بود،

مهمـان خانـه‌ی ما

از رنگ و بوی شادش

نو شد ترانــه‌ی ما

 ***

یک روز صبــح دیدم

پژمرده آن گلِ سرخ

خشکــید و زرد مثـلِ

فصلِ خزان، گلِ سرخ

 ***

من فکـر می‌کنم که

دیگر طراوتی نیست

از شــادی و تــرانه

در خانه صحبتی نیست

 ***

وقتـی که دید بابا

غمگین و بیقرارم

آمد کنار من گفت:

غصه نخور، «بهارم!»

 ***

هرچند آن گل سـرخ

دیگر نه ناز و زیباست

امّـا همیشه یـــادش

در شعر ما شکوفاست

 ***

با بودن تــو اینجا

هر روزمان بهاریست

با بــودن تو بابا!

بوی بهار جاریست

 ***

نامت اگر «بهار» است،

باید که سبـــز باشی

در عشــق و مهربانی

بی حدّ و مــرز باشی

***

«حسـین شادمهــر»

عصر بهاری

فراق و دوری‌ات کم بود ای کاش
مرا عشقت دمادم بود ای کاش
در این عصر دل انگیز بهاری
بساط چایی‌ات دم بود ای کاش

حسین شادمهر