پروانه‌ی محک

  وقتی که غنچه‌ای را

  دستانِ باد خـم کرد.

  وقتی که بادِ وحشـی

  بر غنچه‌ها ستم کرد؛

  ***

  وقتی نهالِ کوچک

  بی‌ آب بود و خسته.

  وقتی که بود کودک

  بیمار و دل شکسته.

  ***

  دسـتانِ باغبانـــی

  آن وقت سایبان شد.

  بر باغ و غنچه‌هایش

  او یار مهـــربان شد.

  ***

  وقتی شکسته قلبـی

  باید که همدمش بود.

  وقتی شکسته بالــی

  باید که مرهمش بود.

  ***

  مثل پرنــده‌ای که

  در حال نغمه‌خوانی ست.

  یا مثل پیــرمردی

  شغلش که باغبانی ست.

  ***

   مثل بهـــار باید

  با غنچه مهربان بود.

  چون قطره‌های باران

  بر سبـزه‌ها چکان بود.

  ***

  با اشتیاق و شــادی

  باید به هم کمک کرد.

  «پـروانـه» بود باید

  پرواز در «محک» کرد.

   «حسین شادمهر »

*پروفسور پروانه وثوق، فوق تخصص و سرطان شناس که پروانه‌وار عمر گرانقدرش را در باغ محک (موسسه حمایت از کودکان مبتلا به سرطان) به پرواز بر بالین کودکان گذراند.

غزل نگاه

 دائم پس از نگاه تو یک دل سبک‌ترم
 ای خوب آسمانی از گل تو بهترم

 از ماه و از ستاره و خورشید برتری
 حتی به پیش پای تو از خاک کمترم

 تنها تویی، ‌تویی، تو و تنها تویی تویی
 آنکس که پروریده‌امش عشق در سرم

 شاهین عشق وسعت آفاق دل تویی
 من در میان چنگ تو همچون کبوترم

 از یاد برده‌ای تو و نامم نمی‌بری
 یادت ولی نبرده و نام تو می‌برم

 پروا نمی‌کند دلم از شعله‌های عشق
 پروانه‌وار شعله‌ی عشق تو می‌خرم

 ای نازنین! ز ناز بکاه و بیا ببین
 از باغ چیده دسته گلی، چشم بر درم

 ای گل! بدان که نغمه‌ی بلبل برای توست
 مرغی مهاجرم به هوای تو می‌پرم

 حسین شادمهر