رباعی: ما چشم براهیم...

گفتی که پس از خزان و دی می‌آیی
با فصل گُل و گلاب و مِی می‌آیی
بر شاخه شکوفه زد، پرستو برگشت
ما چشم براهیم، تو کی می‌آیی؟

«حسین شادمهر»

رباعی: تا فصل بهار ...

باد آمده تا نوید مرگم بدهد

هشدار به رگبار تگرگم بدهد

مانند درخت منتظر می‌مانم

تا فصل بهار، بار و برگم بدهد

«حسین شادمهر»

ای فصل پرطراوت، ای فصل نوبهارم

ای فصل پرطراوت، ای فصل نوبهارم

پیشم بیا تو اکنون،‌ من بی تو بی‌قرارم

درکوچه‌های غربت،  چون نیست مهر و الفت

جز یاد نام خوبت،‌ یاری دگر ندارم

آتش زده به جانم،‌ برده زمن امانم

رنج و غم فراقت،‌ اندوه روزگارم

نام تو را به هر دم،‌ چون قطره‌های شبنم

بر شعله‌ی زبانم،‌ بر روی غم ببارم

در عشق تو اسیرم، با امر تو بمیرم

امری نما مرا تو، ای صاحب اختیارم

تا کی تو را نبینم،‌ از درد دل نگویم؟

تا کی نشیند آخر، این غصه در کنارم؟

بذر محبتت را، وآن عشق صورتت را

با صد امید رویش، در خاک دل بکارم

باز آی و باز کن در،‌ ای دلنشین تو دلبر

اینجا نشسته‌ام من، اینجا در انتظارم

در منجلاب ماتم، غرق هزار تا غم

فریاد من به هر دم، برگرد غمگسارم

«حسین شادمهر»

ای فصل بهار خوش خبر، زود بیا

ای فصل بهار خوش خبر، زود بیا

ای مژده‌ی لحظه‌ی ظفر، زود بیا

دنیا غم بی‌شمار دارد، دیر است

با سیصد و سیزده نفر، زود بیا

«حسین شادمهر»

امروز هنـــوز اول پاییـــــزست

با این دل زرد و زار باید چه کنم؟

با سختیِ انتظار باید چه کنم؟      

امروز هنـــوز اول پاییـــــزست   

تا آمدنِ بهــــــار باید چه کنم؟     

حسین شادمهر